To nie jest przewodnik po Rzymie

To jedno z niewielu miast, które dobrze wygląda w deszczu. W słońcu Rzym cały mieni się jak złoto, a jednocześnie nie traci ciepła, kiedy jest szaro, brudno i woda wlewa się do butów. Może to od tych wszystkich latarni i lampek na ulicach. Może od przytulnych i zatłoczonych restauracji z piecami do pizzy. Może tu mały człowiek czuje się bezpiecznie na tle majestatycznych budynków, fontann i pomników.

• 

• 

Szkoda tracić czas w autobusach i w metrze, kiedy po drodze z punktu A do B przez przypadek trafiasz na widok z panoramą miasta albo architektoniczną perełkę, której na próżno szukać w przewodniku. Albo przez kolejne zrządzenie losu trafiasz na pozornie zapyziałą knajpkę, w której podają najlepszą pizzę lub makaron.

Trastevere, Trastevere.

• 

• 

Zwiedzanie przez jedzenie i picie. Zwiedzanie przez zasiedzenie, wchłanianie smaków, dźwięków i zapachów. W co drugim barze gra ktoś na gitarze. Zwiedzanie przez nieśpieszne spacery od rana do zmierzchu. Padanie do nieprzytomności z chłodu i zmęczenia. Croissanty i cappucino na śniadanie. Espresso do obiadu. Wibracje miasta, podmuchy powietrza. Cisza zakłócana co chwilę przez trąbienie kierowców albo kłócących się przechodniów.

• 

• 

Majestatyczny startożytny Rzym, wobec którego jesteśmy tacy malutcy, nijacy, przemijający. Watykan, w którym staramy się być bardziej skierowani do siebie, a dla innych jesteśmy bardziej wyrozumilali, lepsi, współodczuwający. Muzea, które więcej uczą niż lata wkuwania historii z podręczników.

I fontanny, do których nie trzeba wrzucać monet, wystarczy tylko się nachylić i zobaczyć, że szczęścia nie możemy oczekiwać z zewnątrz. Ono jest w tych dwóch rękach i nogach, jednym sercu i głowie, która się właśnie odbija w wodzie.

Dolce vita, dolce vita.

• 

Więcej zdjęć z Rzymu ->

Wiersze: Roma I, Roma II, Roma III