nie umiem pogrzebać

świetlówka brzęczała w łazience i w języku
morse’a opowiadała ćmom historię naszej
pierwszej nocy. pamiętam,

kapało z kranu, pralka właśnie wyprała i
sąsiad zaczął grać zimę vivaldiego. teraz

już nikt nie szeleści kołdrą, prócz jednej,
mokrej, czarnej koszuli. nie zdążyła wyschnąć
i powiewa nad wanną jak kir, samobójczo
nade mną rozwieszony sztandar.

rozgrzebuję wszystko, co umarłe.

Almanach poetycki, grudzień 6(59)/2010

fot. Saligia -> link