Rozdział 3. New York, New York

Czytaj pierwszy odcinek serii: Rozdział 1. DL0047 Amsterdam-New York

Czytaj drugi odcinek serii: Rozdział 2. DL0047 Amsterdam-New York cz. 2

– – – – – – – – – –

Ku mojemu szczęściu i uciesze innych, mam zazwyczaj bardzo udane początki wyjazdów, przyćmiewające zupełnie to, co wydarza się później. Na przykład podczas wyprawy do Indonezji pierwszego dnia wjechałam skuterem do rowu z gównem. Niczym już nie dało się później tego incydentu przebić.

W Nowym Jorku było jeszcze ciekawiej, mimo że nie prowadziłam tam żadnego pojazdu i ciężej wpaść w wolnostojące ekskrementy. Jak pisałam ostatnio:
Szybka odprawa wizowa, 11:30. Czuję zapach Nowego Jorku i ostre światło mroźnego przedpołudnia. W lekkiej kurtce, bez mycia się, żeby nie tracić ani sekundy, z małym plecakiem, postanawiam, że idę do miasta, które nie zasypia. Wybieram sto dolarów w bankomacie, piszę ostatniego SMSa z lotniska. Raczek sam w Nowym Jorku.

Wyszłam z terminala i musiałam wyglądać na dość zakłopotaną i niepewną, bo od razu podszedł do mnie taksówkarz:

– Nie zgubiłaś się przypadkiem? Jakoś pomóc?

– W sumie chciałam się dostać na Manhattan.

– Gdzie na Manhattan?

– Nie wiem.

– Okej, wsiadaj, coś wymyślimy.

Jak obiecał, tak zrobił. Zaczął mnie dopytywać o moją historię, co tutaj robię, skąd przyleciałam, że to jest kind of amazing, że podczas przesiadki chcę zobaczyć chociaż kawałek miasta i on mi w tym pomoże.

Kierując się na Manhattan, taksówkarz zdradził mi, że pochodzi z Senegalu, na początku lat 90. przeprowadził się do Nowego Jorku z Paryża, w którym studiował i mieszkał kilka lat. Skończył studia budowlane i designerskie, pracował przy sprzątaniu World Trade Center po 11 września 2001 roku. Jak architekt Ted z Jak poznałem waszą matkę, mój taksówkarz chodzi regularnie na pikiety, które mają zapobiegać wyburzaniu zabytkowych budynków z centrum miasta. Czasem się udaje, czasem nie.

Przejeżdżaliśmy przez coraz węższe i coraz bardziej zatłoczone ulice naszą wielką taksówką dostosowaną do osób niepełnosprawnych. Kierowca pozwolił mi otworzyć szyberdach, żebym z radością tytułowego bohatera Kevina samego w Nowym Jorku mogła podziwiać Manhattan z wystającą głową ponad samochodami. Nie wierzyłam, że tam jestem, że widzę te tak dobrze znane ulice z filmów i seriali. Kontrasty, budynki-ikony (Flatiron! Empire State!) i przepełnione śmietniki za nimi. Para ze studzienek na każdej ulicy, dwa metry dzielące bezdomnych i modelki w sesji zdjęciowej do Vogue’a albo innego Esquire’a

Dojechaliśmy na Times Square, zatrzymaliśmy się przy schodach, z których turyści robią sobie zazwyczaj fotki. Taksówkarz powiedział, że nie spotkał jeszcze podczas swojej pracy takiej crazy girl from Europe i że ma dla mnie układ. Ja mu zapłacę za kurs na Manhattan, on wyłączy taksometr, po czym przewiezie mnie po całej dzielnicy i gdzie tylko będę chciała, po czym włączy go dopiero kiedy już będziemy wracać na lotnisko, po kilku godzinach. Nie miałam ani chwili niepewności, że oto wygrałam los na loterii i w duchu skakałam z radości.

Mijaliśmy butiki na 5th Avenue, dawną dzielnicę pełną atelier krawców, wygryzioną w latach 90. przez sieciówki. Mijaliśmy budkę z kurczakami od The Halal Guys, za pudełko jakieś 8$, po które taksówkarz wozi tam i z powrotem ludzi za 20$, takie pyszne. Nie jem mięsa, ale pachniało na całej ulicy. Chciałam wiedzieć wszystko. Mijaliśmy pierwszy w Nowym Jorku Hilton i Sheraton, Radio City, MoMA, Carnegie Hall, M&M’s World ,Trump Tower, Central Park.

Rozmawialiśmy o tym, że kiedyś Senegalczyk był wielkim fanem reggae i nosił dredy, ale potem zakochał się w jazzie i od tamtej pory jest fanem Milesa Davisa. Rozmawialiśmy o Tutu i o tym, że taksówkarz ma swoje fanaberie. Kupuje dalej płyty z muzyką, zawsze po dwie, bo jedną ma w domu, a drugą w samochodzie. Kupuje również zegarki, bo mu się podobają wizualnie i docenia kunszt, ale ich nie lubi nosić, więc tego nie robi.

• 

Objechaliśmy cały Manhattan, dojechaliśmy do Ground Zero, po czym mój taksówkarz zapytał, jakie księżniczka ma marzenia. Stwierdziłam, że chcę zobaczyć najbardziej tętniącą życiem dzielnicę z drugiego brzegu. Przejechaliśmy do Jersey City, z którego wyrosła przed nami panorama Manhattanu. Senegalczyk dalej opowiadał, że w sumie niedaleko mieszka, niedawno się rozwiódł, dzieci ma już dorosłe i czują się one już w pełni Nowojorczykami. Chciał je zabrać w najbliższym czasie do Senegalu, żeby poznały rodzinę, ale ubolewał, że one nie mają potrzeby poznania korzeni, ani mówienia w jego ojczystym języku.
Według taksówkarza, koniecznie trzeba być na Jersey wieczorem i widzieć Mahnattan z oddali podczas kolacji w restauracji. Kiedyś tu wrócę, obiecałam jemu, i sobie.

Z Jersey wracaliśmy na lotnisko. Taksówkarz zapytał, czy nie chciałabym sobie do Polski zabrać Trumpa. Chciał mnie wziąć z zaskoczenia, ale odpowiedziałam, że nie, bo mamy w Polsce kind of our own Trump, i że dzięki. Rozmawialiśmy chwilę o polityce, że podstępem są wyburzane zabytkowe kamienice, bo POTUS lub jego koledzy chcą sobie coś postawić. Że nie dzieje się teraz w Stanach dobrze. Ale will be better, must be.

Podziękowałam, wzięłam wizytówkę i obiecałam, że się odezwę, chociaż nigdy tego nie zrobiłam. Dałam za duży napiwek i pobiegłam na terminal prawie nieprzytomna z zimna, głodu, zmęczenia, z duszą na ramieniu.

Jeśli zostawiłam w jakimś miejscu na świecie kawałek serca tylko po to, żeby móc wrócić, to tu.