*Brak spojlerów*
Cześć! Dojadając barszczyk z pierogami, własnie gram o nic w programie „Milionerzy Monet” i wbrew pozorom w tym pytaniu do publiczności, które zaraz zadam, nie będzie nic ani o malarstwie impresjonistycznym, ani piosenkach Mroza, ani książkach Mroza. Będzie za to o książce „Rana” Wojciecha Chmielarza. Ponieważ w tym programie wszystko jest na opak, pytanie nie będzie zamknięte, a wręcz otwarte. Można być za, a nawet przeciw.
Do odpowiedzi zachęcam szczególnie osoby, które czytają i lubią książki Chmielarza (oraz jedzą jedyny słuszny Majonez Kielecki). Ci, którzy nie czytali, nie znają się, też się wypowiedzieć oczywiście mogą. To jest Internet, tu są social media, sekcja komentarzy pomieści wszystko.
Otóż, przechodząc jak zwykle okrężną drogą do meritum, jestem niedługo po lekturze „Rany” Chmielarza. Do przeczytania tej książki zachęciło mnie kilka osób, które lubię i szanuję. No i… nie rozumiem tego fenomenu. Przy okazji przyznaję, że nie jestem fanką gatunku, co może mieć jakiś wpływ, jednak mam parę zarzutów:
1. Historia sama w sobie ma potencjał, jednak narracja jest prowadzona jak streszczenie. Przez to bohaterom brakuje głębi, niczego nie można się domyślić, wszystko jest podane na tacy, wyjaśnione i literalnie przekazane, co na czyj temat mamy sądzić.
2. Brakuje opisów (może nie takich jak w „Nad Niemnem”), przedstawienia świata w postaci 3D, dzięki któremu pracowałaby wyobraźnia. Przez to przez większość czasu brakowało mi klimatu, poczucia immersji. Miałam wrażenie, że autor spieszył się z pisaniem i nie zadbał o detale, nie dopracował jej.
3. Książka, której temat jest bardzo ciekawy, trudny, dotyczy relacji rodzinnych, dorastania, zabójstwa, w efekcie jest płytka i nie pozostawia żadnego niedopowiedzenia. Trochę mi to ubliża.
Umieram z ciekawości w oczekiwaniu na zdania przeciwne i Wasze doświadczenia z tą książką czy twórczością Chmielarza, a także osobistymi czy drużynowymi rekordami w jedzeniu serniczka i pierogów.
Raczej Kulturalnie 