Poezja to jest sekta. Poezja jest dla brzydkich

NOCE I DNIE ŚWIRA

Na pewno oglądaliście Dzień Świra, w którym Adaś Miauczyński (tak, genialny Marek Kondrat) rozlicza się z życiem.

Jakby ktoś zapomniał, pokrótce przypominam najistotniejszy wątek: Adaś na studiach polonistycznych myślał, że złapał Boga za nogi. Myślał, że po studiach czeka go nie praca, ale misja. Oczywiście okazało się, że rzeczywistość jest smutna, że nauczanie języka polskiego zawęża się do tych jednych jedynych ocząt z całej klasy, które patrzą, i zdaje się, słuchają. Potem marna, ledwie wystarczająca na przeżycie pensja, życie w depresji, bólu, samotności.

JAK ZOSTAĆ POETĄ

Podobnie jest z poezją. Kiedy się nią w wieku młodzieńczym człowiek zarazi, to nie ma zmiłuj, chce jej jeszcze więcej czytać, a też często (o zgrozo!) pisać. I to po kilka, kilkanaście wybitnych dzieł dziennie.

I taki człowiek myśli, jakby był wybrany, jakby był oblubieńcem, mądrzejszym od wszystkich, więcej widzącym. Jakby cierpiał bardziej od innych, więcej przeżywał. Wydaje się, że nikt go nie rozumie, że sam nie rozumie własnej wybitności i nieomylności. Wydaje się, że nikt nie współczuje, a przecież do napisania jednego wersu potrzeba setek litrów potu i krwi.

Taki człowiek po chwili wchodzi w elitarne środowisko, w którym nie ma taryfy ulgowej – jak w każdej branży jest hierarchia, ileś schodów do pokonania, ileś levelów do przejścia. Człowiek zaczyna siebie nazywać “poetą”, bo ktoś w jego kierunku urodził ze dwa razy takie słowo przy okazji konkursu w jakimś Pcimiu albo innym Pacanowie.

ADULT BUT NOT MATURE

Ego cały czas się umacnia, pewność siebie jest odwrotnie proporcjonalna do faktycznej wartości i umiejętności. Kiedy człowiek dojrzewa we wszechogarniającym poczuciu własnej zajebistości, zderzenie z rzeczywistością bywa trudne.

Ale wróćmy do czasu, kiedy człowiek ma lat naście, kiedy jest chłonną i naiwną gliną. Kiedy patrzy z daleka na pozerów-poetów i sam chce być jednym z nich. Kiedy się do nich zbliży choćby na milimetr, zostaje wchłonięty i najczęściej sam zostaje pozerem.

Dużo, dużo wody w Wiśle musi upłynąć, zanim człowiek wyjdzie z tego stanu, zanim zacznie zauważać, że tam, gdzie szukał prawdy i objawienia jest tylko fałsz i maskarada. Wtedy zaczyna sobie, pozerom oraz urbi et orbi współczuć.

POEZJA TO JEST SEKTA

Dla gówniarza poezja to jest sekta, pisanie w amoku, próbowanie używek. To jest doprowadzanie się do skrajnych sytuacji, żeby więcej lub inaczej poczuć. Czasem to lawirowanie na granicy, nieprzespane noce, rozczarowania i zdrady.

Kiedy wracam teraz do tego, co sama pisałam kilka lat temu, mogę się tylko uśmiechnąć. Jak ognia unikałam patosu, i wpadałam w patos. Unikałam śmieszności, a byłam śmieszna. Chciałam pisać prosto, a strasznie metaforyzowałam.

Nawet, jeśli miałam tzw. „flow” i do dzisiaj wyczuwam, że zdarzały mi się rozwiązania / wersy naprawdę dobre, to i tak wydaje mi się, że całokształt był dość wypaczony, zakłamany.

Jak dobrze, że zdałam sobie sprawę z własnej ułomności, z nieidealności, ze zwyczajności.

POEZJA JEST DLA BRZYDKICH I SMUTNYCH LUDZI

Poezja, taka w której się umiera, wylewa siódme poty, która jest z ran kłutych i szarpanych, z gorączki i szaleństwa, poezja pisana w cudzysłowie, jest dla brzydkich, smutnych ludzi. Taka poezja jest szukaniem usprawiedliwienia dla własnej nieporadności, lenistwa i nieakceptowania rzeczywistości. Taka poezja jest dla zgorzkniałych samolubów, którzy nie lubią, nie szanują ludzi.

Wiem, bo sama jeszcze niedawno byłam brzydka i smutna, razem z wszystkimi dalszymi epitetami.

DOJRZAŁE WIERSZE

Dojrzałe wiersze są procesem złożonym, organicznym, ale są też przede wszystkim pracą. Wiersze bardziej są ze skreśleń, niż z pisania. Wiersze mogą, ale nie muszą być przeżyte – mogą też być wyobrażone. Bardziej są z myślenia, z dystansu, z obserwacji, co nie znaczy, że mniej w nich płynie krwi.

A i tak prawdziwe życie jest gdzie indziej.

Tak myślę dzisiaj.

Zapisz