Kolejny raz ostatnia kawa, ostatni posiłek. Jeszcze kwas, szybki spacer po centrum, wskakiwanie do tramwaju numer 9 w ostatniej chwili, z duszą na ramieniu, bo przecież chciałabym zostać, a powodów jest tyle, że nie wystarczyłoby nam światła, jeśli zaczęłabym je wszystkie wymieniać. Wiem, że jest świat i czym jest, dopóki nie zaczynam go nazywać.
Rzucam plecak, jak zawsze, zastawiając tylne drzwi w marszrutce. Za pięć minut ruszamy w stronę polsko-ukraińskiej granicy. Myślę o tych ostatecznych rzeczach, choć wiem, że z każdą minutą zwiększa się prawdopodobieństwo rychłego powrotu, bo trzeba wracać do tego, co wskrzesza spokój i harmonię. Na pewno są gdzieś inne miasta, inni ludzie, z którymi mogłabym bez żadnych wyrzutów sumienia wpadać w fałdę czasu tak silnie, jak tu. Ale nie chcę, i to jest kwestia wyboru. Każdy z nas, w całym swoim życiu staje kilka razy na zupełnym rozdrożu, i dopóki nie podejmie żadnego zdecydowanego kroku, skazuje siebie na wypadanie z toru. Trzeba wybierać, nawet jeśli źle, ze świadomością uporczywej tęsknoty za tym, co niewybrane. Odkąd wiem, że tak po prostu jest, że nie mam na to żadnego wpływu, niczego się nie boję.
Lwów. Czy da się przyjechać do tego miasta tak, aby go powtórzyć? Czy da się wyjechać do jakiegokolwiek miejsca, i je odtworzyć? Jeśli mogłabym to zrobić, to do czego bym wróciła? Do której z tych wielu historii, którego roku, miesiąca, dnia? Zmieniają się okoliczności, ale to, co jest w nas – po prostu trwa, nawet jeśli tego nie chcemy, nawet jeśli czasem z bólu pękają naczynka, a zamiast krwi krąży stal.
Droga wylotowa ze Lwowa, 71 kilometrów do granicy. Odjeżdżam, ale wcale się nie oddalam. Wracam, ale tylko po to, by znów zasypiać z głową na wschód. Bo tylko tu tak jasne i wyraźnie staje się poczucie odpowiedniości czasu i miejsca. Bliskość tych, przed którymi nie musisz udawać kogoś innego, ani gorszego, ani lepszego. Wiem, że jesteś, i jak bardzo jest to istotne, dopóki nie zaczynam cię nazywać. Dopóki nie robię bilansu zysków i strat. Dopóki się nie porównuję, nie chcę wygrywać.
Wiem, czym jest szczęście, że mnie ogarnia, dopóki nie zaczynam szukać dla niego uzasadnienia.
#lwów #proza #terazczytam #terazpiszę
wieszak, jak ojciec,
przeciera szlaki.
PolubieniePolubienie