Paryż, 13 listopada. Błędne koło polskiego szowinizmu

Francuzi mają klasę i teraz widać to bardziej niż kiedykolwiek. Mimo kolejnego w tym roku ataku terrorystycznego nie ulegają emocjom i odróżniają ekstremistów od muzułmanów, uchodźców, Arabów. Dla nich problem jest złożony, nie tak prosty, jak dla większości Polaków. Paryżanie są w żałobie, ale nie oceniają nikogo pochopnie, unikają oskarżeń zbiorowych.

To chyba jedynie kwestia szowinizmu, niedokształcenia, niewiedzy. I tego, że muzułmanów w Polsce jest zaledwie ok. 0,1% ludności (co daje ok. 20 tys. osób), więc ich zupełnie nie znamy, niewiele o nich wiemy. We Francji jest to ok. 8%, co daje ok. 5 milionów wyznawców. Trudno, żeby ich wszystkich uważać za zamachowców.

Naprawdę, to niesamowite, że dzisiaj Polacy są ekspertami rozwiązującymi problemy Francji, wojny w Syrii, IS, muzułmanów i uchodźców, a jakby ich zapytać, nie rozróżniają jednych od drugich.

Większość Polaków, z którymi mam kontakt, ma genialne rozwiązania każdej kwestii. Gratuluję im, dziękując losowi, że nie mają żadnej realnej władzy, bo gdyby im dać wolny dostęp do broni, podejrzewam, że szybko i bezboleśnie sami weszliby w rolę morderców, broniąc swoich, jedynie słusznych poglądów, rasy, religii.

To nie jest tak, że ja się nie boję, bezkrytycznie podchodzę do kwestii uchodźców, kultur zupełnie różnych od naszej. Mam mnóstwo wątpliwości, ale staram się myśleć, analizować, czytać z różnych źródeł, a przede wszystkim – nie wydawać pochopnych sądów. Emocje zbyt łatwo prowadzą do demagogii, która jest, jak widać, bardzo niebezpieczna. Również jej efektem jest ponad setka ofiar paryskich ataków z minionego piątku. Nie wpadajmy w błędne koło, patrzmy szerzej. Słuchajmy, mniej mówmy.