Krzyk rąk. Film PLEMIĘ (PLEMYA, 2014)

Plemię. Kiedy wspominam ten film, miękną mi kolana i sztywnieją barki. Już dawno nie widziałam tak przerażającego, tak dobrego obrazu.

Plemię jest ciężkie, ciężkostrawne. Trudno później wychodzić z seansu do zwykłego, spokojnego świata, do bezpiecznego domu, ciepłych kapci i czekolady.

——————–

Miałam okazję zobaczyć ten film podczas Europejskiego Dnia Kina Artystycznego w Krakowie. Kino Agrafka postanowiło do końca zniszczyć widzom mózgi – dokręciło śrubę, pokazując obraz w towarzystwie niespokojnej muzyki na żywo.

Plemię w oryginale zostało pomyślane bez napisów, lektora. Jedyny język, który występuje w filmie, to język migowy. I to jest właśnie coś, co wyróżnia ten obraz na tle innych.

To ciekawe, że bez znajomości migania, zaczynamy zwracać uwagę na inne rzeczy – mimikę, atmosferę. Nie spodziewałam się, jak bardzo można krzyczeć rękoma.

——————–

Ukraiński reżyser, Myrosław Słaboszpyckyj, używa minimum środków, co wzmaga tylko efekt.

Dwie godziny seansu. Z każdą minutą coraz głębiej wchodzimy w świat szkoły z internatem, do której przyjeżdża spokojny głuchoniemy uczeń. Warunki, w których musi się nauczyć funkcjonować, powoli zatracają w nim całą niewinność i zasady. Otoczenie wymaga od niego agresji, rabowania, a w efekcie nawet zabijania.

——————–

To film ponury, wrzynający się gdzieś pod żebra. Jeśli lubicie mroczne, współczesne kino rosyjskie albo naszego rodzimego Smarzowskiego, to Plemię powinno się Wam spodobać.

P.S. Warto wspomnieć, że w 2014 roku obraz został nagrodzony w Cannes (Grand Prix Międzynarodowego Tygodnia Krytyki), a jego reżyser otrzymał Europejską Nagrodę Filmową m. in. za odkrycie roku.