Po co poszłam na musical, kiedy nie znoszę musicali? LEGALNA BLONDYNKA w Variété

Krakowski Teatr Variété został otwarty w maju tego roku, kiedy odbyła się premiera “Legalnej blondynki”. Od dawna chciałam odwiedzić to miejsce, w takim sensie, jak od dawna powinnam się wybrać do fryzjera albo do lekarza na profilaktyczne badania, albo odebrać w końcu dyplom ukończenia studiów. Wiadomo, prokrastynacja przewlekła, nigdy nie jest po drodze i tak dalej, i tym podobne.

W efekcie udało mi się wybrać do Variété pod koniec listopada. Oczywiście byłam ciekawa, jak to w końcu reżyseruje ten Janusz Józefowicz, jakie to show odstawia na żywo znana mi do tej pory jedynie z telewizji Natasza Urbańska.

NIE LUBIĘ MUSICALI

A teraz muszę się do czegoś przyznać. Nie lubię musicali. Do tej pory miałam o nich dokładnie takie zdanie jak Kacper Ruciński w znanym skeczu „Musical / Trailer porno”. Jeśli jeszcze go nie widzieliście, polecam, płakałam ze śmiechu.

Ale wracając do głównego tematu… Po obejrzeniu “Legalnej blondynki” zdania na temat musicali nie zmieniłam.

ALE

Od samego początku wiedziałam, że idę na musical. Od samego początku wiedziałam, jakiej treści się spodziewać, czego to jest adaptacja. Porównania do innych spektakli, zupełnie innych gatunków, nie mają sensu. Dlatego w żadnym stopniu nie jestem zawiedziona.

Variété ani na chwilę nie udaje. Widz dokładnie wie, jaka czeka go rozrywka. Wie, że w tym miejscu będzie miał do czynienia ze sztuką lekką, zabawną, niewymagającą. Niewymagającą właściwie niczego od niego samego, natomiast wymagającą niebywałej kondycji od aktorów, którzy naraz skaczą, tańczą, biegają, wykonują półobroty śpiewając czysto, bez najmniejszego fałszu.

LEGALNEJ BLONDYNKI MOŻNA NIE LUBIĆ, ALE NIE DA SIĘ NA NIEJ NUDZIĆ

Dlatego ten, kto przepada za musicalami, będzie zachwycony, natomiast ten, kto tak jak ja, na co dzień w nich nie gustuje, przynajmniej na pewno się nie wynudzi.